- στιχουργική
- Η επιστήμη που εξετάζει τον τρόπο της κατασκευής των στίχων, τους κανόνες δηλαδή σύμφωνα με τους οποίους γίνεται η σύνθεση των στίχων που απαρτίζουν ένα ποίημα. Οι κανόνες αυτοί αφορούν κυρίως τον αριθμό των συλλαβών, την τομή, την ομοιοκαταληξία, την προσωδία, τη συναρμογή των στίχων σε στροφές και σε ποιήματα ορισμένης μορφής. Ο ποιητής, για να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο ή τις εντυπώσεις του από το εξωτερικό περιβάλλον, χρησιμοποιεί ορισμένα μέσα που αποτελούν επίσης αντικείμενο της έρευνας της σ., όπως η συνίζηση, η παρήχηση, η ποιητική άδεια, τα συνώνυμα κ.ά. Σ’ αυτά προσθέτονται και οι διάφοροι παραστατικοί τρόποι του δημιουργού ενός ποιήματος, όπως είναι η αλληγορία, η παρομοίωση, η υπερβολή, η προσωποποίηση κλπ. Η σ. εξετάζει ακόμα και κάθε ζήτημα σχετικά με το χρόνο της εμφάνισης ενός είδους στίχου και με τον τρόπο της χρησιμοποίησης του κάθε φορά ανάλογα με την εποχή. Από την εποχή του συμβολισμού, άρχισε να γίνεται αισθητή μια ανησυχία απέναντι στους κανόνες. Η εναντίωση στην παραδοσιακή σ. εκδηλώθηκε με τον Γ. Καν και τους οπαδούς του, οι οποίοι απόρριψαν όλους τους κανόνες και υποστήριζαν ότι βάσιζαν την ποιητική τους δημιουργία αποκλειστικά και μόνο στο προσωπικό τους αίσθημα του ρυθμού και της αρμονίας. Αργότερα, οι οπαδοί του ελεύθερου στίχου απέρριψαν μόνο τους κανόνες που φαίνονταν σ’ αυτούς αστήριχτοι, ενώ ο σουρεαλισμός αρκέστηκε στο να προβάλει για την ακοή και την όραση τα ποιητικά στοιχεία, όπως αυτά εμφανίζονται στο υποσυνείδητο. Η βυζαντινή σ. εξακολούθησε να μιμείται τα αρχαία μέτρα παρόλη την έλλειψη της προσωδίας. Η εκκλησιαστική ποίηση, κυριότερη έκφραση της βυζαντινής ποίησης, χρησιμοποίησε άρρυθμες μεταφράσεις ψαλμών και ύμνων του Δαβίδ και της Παλαιάς Διαθήκης. Διαμορφώθηκε κυρίως τον 6o αι. και χρησιμοποίησε την ομοιοκαταληξία στηριγμένη στον τονισμό, όπου στηρίζεται εξάλλου και η νεοελληνική σ. Η ιδιορρυθμία της ελληνικής γλώσσας επιβάλλει την προσαρμογή της προς το ρυθμό. Αργότερα η νεοελληνική ποίηση ακολούθησε τα ξένα πρότυπα με την εισαγωγή του ελεύθερου στίχου και του σουρεαλισμού απορρίπτοντας τους κανόνες της παραδοσιακής σ., όπως έγινε και με τις άλλες χώρες. Κυριότερες από τις μελέτες και τις πραγματείες σχετικά με τη νεοελληνική σ. είναι οι εξής: Στιχουργική της Γραικικής γλώσσης του Α. Λασκαράτου, Στιχουργική του Π. Γριτσάνη, Ο ελληνικός στίχος από τους βυζαντινούς χρόνους ως σήμερα της Δ. Μοάτσου, Νεοελληνική Στιχουργική του Η. Βουτιερίδη, Νεοελληνική Μετρική του Θ. Σταύρου κ.ά.
Dictionary of Greek. 2013.